isang pagsilip sa sarili

Dapat nga ba talagang sadyain ang pagkakaibigan? O pwede nga bang sadyain ang pagkakaibigan? Hindi kaya ito magiging simpleng ekspresyon na lang ng “hypocrisy”

Sa aking pananaw ang pagkakaibigan ay arbitrary. Nangyayari ito kahit hindi pagplanuhan. Bahagi siya ng tinatawag na natural instinct ba yun? Mayroong pwersang parang nagdidikta sa swak-ness nang personalidad ng mga indibidwal. Kung wala ang pwersa na yon, pwede kayang pilitin ang sarili?

Marahil sa pagdaan ng panahon, given the chance to lower one’s pride, magtutugma din ang personalidad. Thus, maaring magsimula sa pilitan ang lahat pero dapat tunawin ito ng pagpapakumbaba at malawak na pang-unawa.

(reminder sa aking sarili, para maging mas friendly ako hahah)